De eerste twee dagen op Mauritius

Vrijdag 26 februari – Schiphol Vertrekken!
De dag van vertrek is aangebroken. Samen met Henk, Ineke, Joerie en Minke in de auto riching Schiphol. Ik voel de spanning deze dag iedere minuut stijgen. Op Schiphol aangekomen staan Bas, Evi, Guusje en Tibbe met een grote groep ouders, vrienden en vriendinnen blij te praten. Na iedereen te hebben voorgesteld is het tijd om de bagage in te checken en later ook zelf richting de gate te lopen. Na een afscheid, waarbij de vriendinnen van Evi en Guusje veel tranen laten, lopen we richting de gate. Ik zelf neem hier afscheid van mijn ouders, broer, zus en Minke, die sinds vandaag officieel mijn vriendin is! Het is moeilijk om voor vijf maanden afscheid te nemen van familie en vriendin die mij zo dierbaar zijn. Toch moet het voor vijf maanden maar gebeuren..

De vlucht naar Parijs ging erg snel en ook het uurtje wachten op Charles de Gaulle is zo om. Nu kan de lange vlucht van 11 uur richting Mauritius beginnen. Er is gelukkig een ruim aanbod in films en dergelijken op de tv voor me. We vliegen om 23:35uur dus kunnen de hele nacht lekker slapen. Slapen blijkt later niet zo makkelijk in een vliegtuig. Na kort geslapen maar vooral lang gezeten te hebben, landen we dan op het eiland dat ons de komende vijf maanden zal moeten vermaken. Het is meteen al erg warm. We worden goed gecontroleerd bij de douane. Gelukkig mogen we probleemloos het land in. Guusje Bas en Evi gaan met de taxi naar hun verblijf, Grand Baie ergens in het noorden van het eiland. Boven de hoofdstad Port Louis. Tibbe en ik rijden met onze huisbaas Mr. Ram mee naar Flic en Flac, de buurt van ons appartement. Een verrotte auto, maar hij brengt ons van A naar B, dus prima.

Tijdens de taxirit krijgen we een mooie eerste indruk van het eiland. Niet normaal veel suikerrietvelden en elke tien minuten staat er wel een auto met pech of iets dergelijks langs de weg. We rijden over een snelweg waar je 110 mag, maar rijden 90 en ik denk dat dat gezien de auto ook wel slim is. De wegen zijn verrassend goed, alleen de verbindingen schijnen niet optimaal te zijn. We zien veel bergen langskomen en de zee is ook veel in zicht. Ze rijden hier trouwens links, best wel wennen! Na de snelweg rijden we door kleine dorpjes, die er op het eerste gezicht best armoedig uitzien. Veel mensen op straat, en er wordt veel bij ons naar binnen gekeken. Ik krijg er niet zo’n fijn gevoel van. De hele rit hebben we nog niemand gezien met zo’n witte kleur als wij.
In Cascavelle Shopping Centre stoppen we, zodat wij MUR Mauritian Rupees kunnen pinnen. Je kunt hier maximaal MUR 10.000,- per keer opnemen, wat gelijk staat aan ongeveer 250 euro. Ik bedenk me ineens weer dat ik mijn bankrekening nog niet op wereldwijd heb ingesteld en kan dus nog even niet pinnen. Er komen nog twee jongen ook meerijden naar Flic en Flac: Jordi en Maikel, onze huisgenoten schijnbaar. Maikel vertelt een hoop over hoe hij zijn twee weken op Mauritius heeft ervaren. Ook hij zit hier voor een stage. Jordi is Spaans blijkt achteraf en kan het Nederlandse gesprek niet volgen.

Eenmaal bij het appartement komen we erachter dat het uit vier verdiepingen bestaat. Elke verdieping heeft drie slaapkamers en eigen voorzieningen. Op verdieping één slapen meestal locals, die het huren voor een weekje. Er is voor ons een kamer op de 1e en de 3e verdieping vrij. Op verdieping één slapen Jordi en Maikel en op de ander twee Nederlandse meiden. Na een potje steen-papier-schaar mag Tibbe op verdieping één slapen en moet ik een stukje omhoog. Ik ontmoet mijn twee huisgenoten waar ik het de komende vijf maanden mee moet gaan doen. Vriendelijke meiden die ook pas drie weken op het eiland vertoeven. We komen er achter dat de tweede derde en vierde verdieping veel met elkaar optrekt en dat er in het noorden van het eiland (Grand Baie), boven Port Louis, ook een groep studenten zit die hier veel langs komen om leuke dingen te doen.
Ik voel me meer dan welkom door de aanwezigen en we worden meegevraagd om uit eten te gaan hier in Flic en Flac. Gezellig! Bij het avondeten ontmoeten we nog zo’n vijftien man. We zijn nog geen dag op het eiland en we hebben al een leuke groep mensen ontmoet.
Na het avondeten blijven we nog natafelen en spreken we met wat Nederlanders. Uiteindelijk lopen we met de hele groep naar ons gebouw. Het plan is er om uit te gaan met zijn allen, maar dit loopt toch anders: we hebben een soort poolparty bij ons aan en in het zwembad. Julius, een Mauritiaan heeft bier gehaald en voorziet ons van muziek met behulp van zijn mooie Peugeot uit 1990. Beneden zitten de locals ook nog gezellig met drie families buiten wat te drinken. Als ik de locals van hier moet omschrijven trouwens: ik vind ze niet erg knap en het zijn voornamelijk Hindoes geloof ik. Tijdens de taxirit stonden er ook regelmatig kleine kleurrijke tempeltjes langs de weg, maar dat terzijde. We hebben het gezellig bij het zwembad en Guusje Evi en Bas zijn met de taxi ook onderweg naar ons, zodat we morgen samen een activiteit kunnen gaan doen. Tibbe en ik hebben allebei een tweepersoonsbed dus Guusje en Evi kunnen in een bed en Tibbe en ik in een bed. Bas besluit nog eventjes mee uit te gaan met Maikel, Tibbe zijn huisgenoot, en slaapt dus op de bank.

28 februari – Flic en Flac De Bergwandeling
Om half zeven ’s ochtends gaat de wekker af, we gaan vandaag namelijk de berg Mount Lion beklimmen. Wij met zijn vijven en nog acht van de groep worden om zeven uur (wat een half uurtje later wordt) opgehaald door een meneer met een busje. Die brengt ons via een supermarkt (ontbijt!) naar het oosten van het eiland, waar die berg staat. Het waren trouwens drie supermarkten waar we langs gingen, want het was zondag dus de ene was dicht en de ander ging pas half negen open. Na de supermarkt was de volgende stop onze gids die mee ging. Twee uur na vertrek begonnen we dan met onze klim. Het eerste stuk was al redelijk omhoog lopend en in de warmte al lekker poriën-activerend. Toen begon ineens het echte klimmen. Want waar iedereen had gedacht aan een leuke bergwandeling, bleek dit toch iets anders te liggen. We moesten ons, en ik overdrijf niet, omhoog trekken aan stenen en al zoekend naar grip op de grond naar boven worstelen. Als er geen stenen waren om aan vast te pakken, dan liepen er wel wortelen van de bomen die stevig genoeg waren voor ons. Op die berg ontstonden terplekke nieuwe zoutwaterstromen, gecreëerd door ons. Het was een tocht over glibberige stenen en door slecht begaanbare bospaadjes. De ondergrond en steile wanden waren niet de enige barricades, nee de muggen lieten ook even weten dat ze er waren. Als je even stilstond zaten er zo acht tegelijk op een been te spelen als bloedbank. In het begin sla je ze nog weg, maar later begint alles te jeuken en begint de irritatie behoorlijk een rol te spelen. Snel doorlopen is het enige wapen, maar je conditie en hartslag laten ook even weten dat ze dit niet gewend zijn.
We lopen maar snel door en nemen waar nodig onze rust. Langzaam maar zeker komen we steeds hoger op de berg en het harde werken wordt beloond met mooie uitzichten. Man, ze zeggen dat het eiland zo groot is als de provincie Utrecht, maar dit uitzicht doet toch anders lijken! Prachtige zee, bergen en overal heel mooie begroeiing is waar ons zicht nu uit bestaat. Na twee uur gelopen te hebben, zijn we dan eindelijk op de top. Bloedheet, lek geprikt en nu al verbrand staan we daar dan. Oké ik moet toegeven, het uitzicht was wel heel mooi. En er waaide ook wel een verkoelend windje. En dat het zulk mooi weer was, zorgde alleen maar voor een nog mooier uitzicht. Na een verkoelend drankje en broodjes gaan we, via een andere weg, weer terug naar beneden. De terugweg is makkelijker, maar omdat je constant naar beneden moet kijken, is het wel een stuk spannender. Want net als op de heenweg zaten er echt gevaarlijke stukken bij. Als je op bepaalde stukken uitglijdt, dan zal dat je laatste misstap ooit zijn, letterlijk. Na deze leuke zware en prachtige bergbeklimming stappen we weer het busje in, dat op ons is blijven wachten.
We rijden naar een afgelegen strandje waar amper mensen zijn. Er is een groot stuk land door middel van opgestapelde stenen verdeeld in grote vlakken. Hier worden koeien gehouden door een paar eilandbewoners. De koeien zijn erg populair bij de bevolking, echt een soort heilig beest. De stenen zijn volgens de gids (die gezellig mee gaat naar het strand) waarschijnlijk gelegd door de Britten en Fransen die hier aan land kwamen een poos terug. De gids was trouwens samen met zijn broer. En een van de twee vertelde mij een verhaal dat hij bijna was verdronken bij dit strand. Hij was met wat neven zwemmen en iets te enthousiast zwommen ze verder de zee in dan ze door hadden. De stroming en golven waren hen bijna de baas, maar ze konden gelukkig ontsnappen aan verdrinking.
Wij gaan niet zwemmen waar dat gebeurde, maar in een soort kring van rotsen waar dankzij de golven water in stroomt. In deze poel zitten ook veel zee-egels, krabben en vissen. Ook mooie vissen die uit kleine waterplassen kunnen springen naar een grotere plas. Ziet er bijzonder uit!

We gaan weer richting Flic en Flac, ondertussen eten we wat bij de McDonalds, de taxichauffeur wacht wel. Om 18:30uur komen we aan bij ons appartement. We zijn elf uur onderweg geweest en dit kost natuurlijk wel wat: tien euro de man aan taxikosten. Daar ga je niet voor met de bus natuurlijk ;). Deze leuke dag komt langzaamaan tot z’n einde. Gezellig nog met Minke gepraat via Skype en mijn pininstellingen gewijzigd naar wereldwijd. Dan is het nu tijd om te gaan slapen. Morgen worden we voorgesteld aan ons stagebedrijf, maar daarover morgen meer!