Cultuur en routine

Cultuur en routine
Ik wil in dit verslag nog even omschrijven en samenvatten hoe ik Mauritius ervaar, door middel van voorbeelden en omschrijven. Wat mij opvalt is dat de mensen mij heel netjes begroeten, wanneer ik hen begroet. Ook valt het mij op, dat ik opval (wellicht om mijn lengte en huidskleur?).
Op Mauritius wonen veel verschillende soorten mensen: verschillende religies, afkomst en andere demografische aspecten. Dit zie je ook aan het uiterlijk van de verschillende Mauritianen.
Wij waren in een soort dierenpark verleden weekend en raakten aan de praat met een verzorger. Hij vertelde ons over de verschillende culturen en dat de mensen daarom niet allemaal naar elke discotheek gaan. Zo zoeken de mensen met dezelfde cultuur/religie/o.i.d. elkaar op tijdens het uitgaan, want als iedereen naar dezelfde club gaat dan gaat dat niet goed.

Ook worden de West-Europese dames altijd goed gecontroleerd door de mannen en jongens die hier altijd wel op straat te vinden zijn. Er wordt dan gezellig gefloten naar ze, of om hun nummer gevraagd. Als je hier als dame met elk aangeboden drankje instemt, kun je goed dronken worden. Maar dat doen we niet, we zijn op stage.

Ik zal wat meer over onze werkdagen vertellen. Het is een leuk en opvallend dingetje dat we elke dag dezelfde routine hebben en dit ook bij anderen terugzien. ’s Ochtends gaat bij ons de wekker om 07:15 uur. Altijd als ik uit bed kom en richting de douche loop is een van mijn huisgenoten net klaar met tandenpoetsen. Even snel douchen met de keuze onder een paar matige druppels lauw water of een betere straal koud water. Tijdens het douchen roepen mijn huisgenoot en ik ‘doei’ naar elkaar en vertrekt zij naar stage. Ontbijten als ik brood in huis heb en anders alleen een glas vruchtensap bij Tibbe. Naar stage hebben we een overhemd aan, want dat hoort nou eenmaal op onze werkplek. Dan loop ik om 07:45 uur twee verdiepingen lager naar Tibbe en gaan we samen richting de bus. In de tuin van ons huis lopen de twee honden dan rond en zijn ze blij ons te zien. Meestal lopen ze niet mee naar de bus ’s ochtends, dit gebeurt maar een enkele keer. Onderweg naar de bus komen we eigenlijk niet zo veel boeiends tegen, we zien wat voor weer het is en of er kikkers lopen bij dat ene steegje. Als we de ‘grote’ weg op komen kunnen we zien of mijn onderbuurmeisje, voor Tibbe bovenbuurmeisje, Céline nog bij de halte staat. Zo nee, dan is de bus al geweest, zo ja dan zijn we mooi op tijd. Bij de bushalte aangekomen is het de vraag wanneer de bus komt. Maar dat is meestal wel tussen vijf voor en vijf over acht.
Als we in de bus zitten betaalt de ene dag Tibbe en de andere dag ik het kaartje. ’s Ochtends kost het kaartje MUR 24 per persoon, wat omgerekend bijna €0,60 is. Soms staat er een lekker muziekje aan in de bus, zoals vandaag. We waren de allereerste die gingen zitten, het is ook pas de tweede of derde halte van de rit. In Flic en Flac stappen veelal dezelfde mensen in iedere dag. Een jongetje in schooluniform die er na drie haltes weer uitgaat. Kinderen die naar school gaan hoeven niet te betalen trouwens. Als we Flic en Flac uitrijden komt de conducteur, maar dan van de bus. Hij stapt altijd een halte later dan wij in. Iedereen betaalt z’n kaartje, krijgt een bonnetje en wij stappen uit bij Cascavelle.
Hier staat Michael op ons te wachten. Dit is een soort privé chauffeur van het bedrijf. Hij brengt het neefje van de baas naar een speciale (lees: exclusieve) school. Hij kan ons dan mooi oppikken om naar stage te brengen. Dit doen we met wat omweggetjes, want wij hebben bijna nooit brood dus rijden we langs de broodjeszaak. Hier halen we twee broodjes met kip en twee met rundvlees. Ondertussen is er een schoonmaakster ingestapt die bij het huis van de baas moet worden gebracht, om daar te gaan werken. Die wordt daar dus gedropt en dan lift Michael ons naar stage. Michael is onverstaanbaar als hij Engels spreekt, slist en kan lachen om de meest serieuze dingen. Zo vertelden wij hem gisteren over het nieuws dat er in Nederland een hoofd was neergelegd voor een sishalounge. Dit kwam op het nieuws in de bus en dankzij Céline wisten we dat het om ons kikkerlandnieuws ging. Michael had het ook gehoord en kon er gelukkig wel om lachen. Daarna vroeg hij meteen maar of wij op zaterdag ook moesten werken?! Tot zover de heenreis. Wij bedanken Michael en gaan naar binnen.

Binnen komen we bij de receptie en daar zit onze kleine vriend Yanish. Hij is de receptionist en altijd druk bezig de commerciële relaties op Facebook chat te onderhouden. Hij kijkt graag voetbal, speelt graag voetbal en vertelt hierover aan ons. Het is soms lastig om weer doei te zeggen tegen Yanish want hij verveelt zich waarschijnlijk de rest van de dag. Hij wil ook altijd dat we komen zitten. Als wij naar boven lopen krijgen we Facebook berichtjes van hem binnen.
“Yo”
“Whats up”
Dan vertelt hij over dat hij gister is wezen hardlopen en daar spierpijn van heeft. En dat hij niet van die echte hardlopers als Usain Bolt (zo noemde ik hem toen) houdt, omdat die allemaal aan de dope zitten. Laatst zei ik “Hello sir”, daar was hij niet van gediend. “I am a normal human being just like you”. Hij is dan wel receptionist, maar hij is zo lekker gewoon gebleven!

We zitten hier elke dag op de eerste verdieping in een vergaderhokje. Iedereen die langskomt maakt een groetend gebaar of komt even een hand geven. Zoals ze in Nederland de box hebben, hebben ze hier een soort mix van een hand geven en twee high-fives. Je tikt elkaars platte hand twee keer aan. Of als je vieze handen hebt of je handen vol, dan met je vuist tegen iemands hand. Even dat jullie het weten . Over de stage zelf is niet veel leuks te vertellen voor jullie, behalve dat Tibbe de airco altijd uit wil en ik juist aan. Interessant.

Om 17:00 uur zijn we klaar met stage, dus gaan wij altijd 16:45 uur naar beneden om even met Yanish te praten. Ook hij is niet altijd even verstaanbaar, mede doordat hij van de hak op de tak springt. Dan komt een oude schoolbus het terrein oprijden en zitten wij daar altijd als eerste in. We doen de achterdeur van de bus open voor de rest. Ik zit bij het raampje en Tibbe aan het gangpad. In de bus heeft ieder zijn/haar eigen plaats. en we weten ondertussen wie waar zit en waar ze uitstappen. Wij stappen uit in Bambous, wachten daar ongeveer tien minuten op de bus en rijden dan naar Flic en Flac. Deze reis kost MUR 27, wat omgerekend zo’n €0,04 duurder is dan de heenreis. Om 18:00 uur lopen we weer richting huis en daar aangekomen rennen de honden ons tegemoet. De eerste week gingen we elke dag na stage direct door naar het strand. Op weg naar het strand kwamen we dan Jordi tegen, de Spaanse huisgenoot van Tibbe. De honden liepen mee naar het strand trouwens en daar zagen we elke dag de zonsondergang onder het genot van een biertje. Om iets over half zeven komt er dan een vliegtuig richting Mauritius vliegen en rond zeven uur komt de tweede langs. De tweede stage week was het aanzienlijk minder zonnig na onze stage en zijn we op het dakterras gaan zitten in plaats van het strand. ’s Avonds koken Tibbe en ik de ene dag en Jordi en Maikel (de andere huisgenoot van Tibbe) de andere dag. Wie kookt hoeft niet af te wassen.
Dit is ongeveer hoe onze werkdagen er uitzien. Ik ga nog even uitzoeken of ik ook foto’s kan toevoegen, dan krijg je een mooi beeld van wat ik probeer te omschrijven!
Nog even over vorige week vrijdag, die dag dat het zo hard regende. Dat was alleen ’s ochtends en in de middag hebben we boodschappen gedaan, zijn we 5 kilometer in de volle zon terug gaan lopen en hebben we de hele dag op het strand gelegen. Sorry daarvoor. Ciao!