Verjaardagen en sportiviteiten

Door de drukke stagedagen is er een fikse vertraging opgelopen wat betreft het schrijven over de tijd hier in Mauritius. Waar was ik dan gebleven? Het is de dinsdag, dinsdag 29 maart acht uur in de ochtend. Ik had net gedoucht, mijn tanden gepoetst, kleren aangetrokken en was onderweg naar de verdieping onder mij. Hier was Tibbe nog druk bezig zijn overhemd kreukvrij te krijgen. Hij deed dit met een strijkijzer en een strijkplank. Het was een doodnormale dinsdagochtend. Eentje zoals altijd. Het is bijzonder dat het dinsdag is. Waarom? Omdat het meestal geen dinsdag is. (credits naar Herman). Nee deze dinsdag was anders dan andere dinsdagen. Ik hoefde deze ochtend pas om acht uur naar Tibbe en we gingen niet naar de bus. We gingen naar de autoverhuur, om een auto te huren.

We huurden de auto en gingen naar werk. We hebben geen sportkleren mee, want we gaan vandaag niet sporten na het werk. Nee we gaan richting het noorden, Grand Bai. Met ons waren Iris, Tessa en Nikki voor de gezelligheid. Aangekomen bij the Crack house (het huis van Guusje, Bas, Evi en de nieuwe Deen Linette) was het Bas die ons verwelkomde. Hij had ons niet verwacht, maar vond het leuk om ons te zien. Ook Tessa werd natuurlijk met open armen ontvangen. We dronken een biertje toen Evi en Guusje aan kwamen lopen. Dit was voor ons het sein om het welbekende ‘Happy Birthday To You’ in te zetten. Guusje mocht op deze feestelijke dag namelijk haar tienerjaren voorgoed vaarwel zeggen. Met een blij verraste Guusje konden we dan een uur later naar het restaurant om de magen te vullen voor een sportieve avond. De eigenaar van het restaurant heeft nog een kaars aangestoken om uit te blazen. Ik dacht dat het op een verjaardag altijd zo was dat je zo veel kaarsen krijgt, als het aantal jaren dat je bent geworden. Maar Guus kreeg één kaars en blies deze na twintig keer dan eindelijk uit. Vreemd fenomeen, maar zo zal het wel zijn. Of was het misschien toch die fopkaars die elke keer opnieuw aanging nadat hij uitgeblazen werd? Grapje van de zaak!
Na het eten zijn we wezen bowlen en hebben we al ons geld vergokt in het casino. Ik was het beste in bowlen, en kreeg een aantal prijzen. Tibbe kreeg ook een prijs. Hij pakte de 3 liter biertap en probeerde hem via zijn schouder mee te nemen. Als je 24/7 met iemand omgaat, leer je elkaar enigszins kennen. Zo weet ik dat Tibbe wel eens een tikkeltje lomp kan zijn. Gisteren nog struikelde hij over het draadloos internet. Maar goed, hij nam dus die biertap mee, maar had niet in de gaten dat het iets te schuin ging en er geen vaste dop op zat. Dit liep af met een heerlijke bierdouche midden in de bowlingbaan.. zeikes nat! Je prijs: gratis een dagje meelopen als bowlingkegel! Hopelijk heb je een leuke verjaardag gehad Guus!

Het weekend erop stond er een zwembadfeest op de planning. Eind van de ochtend op zaterdag werden we met zijn allen opgepikt door een van (Da’s Engels voor busje). Leuke van dit exclusieve feestje is dat we zelf drank mee mochten brengen. Wij zijn Nederlanders en dat lieten we weten ook. Het was een prachtige dag, op een nog mooier resort. Bij binnenkomst was het uitzicht als op een ansichtkaart. Palmbomen, een kristalheldere zee op de achtergrond. Houten strandhutjes en een glinsterend zwembad. Het was er mooier dan een ansichtkaart, want we stonden met dertig graden in de zon te genieten van zomerse beats met een live drummer erbij. Genieten op zo’n dag en beseffen waar je bent. Het uitzicht ging verder dan de mooie zee en de palmbomen. Omringd door mooie bergen en een naar zee stromend riviertje maakten het zicht nog beter dan perfect. Hier zullen wij vandaag gaan vertoeven.

Na wat biertjes, lunch en vele prachtige danspasjes was het tijd om te gaan. Het busje haalde ons weer op. Hij had een mooi cd’tje op met nummers van zo’n band waar ik de naam niet meer van weet. Tibbe hier tegenover me, weet de naam ook niet meer. Afijn we gingen los in het busje. Ik kan me voorstellen hoe het er van buiten uit heeft moeten zien: een busje dat zich voortbeweegt als een rups op een trampoline. Rare vergelijking, maar we gingen zo op en neer, dat moet er zo uit hebben gezien! Stuiterend terug naar Flic en Flac. Het was mooi. De zondag hebben we op het strand gelegen. Einde weekend.

Dinsdag vijf april. Ik ben jarig, 21! We zouden dit gaan vieren op het strand onder het genot van een pizza en een biertje. Helaas was Pepe, het restaurant waar we minimaal één keer per week eten, gesloten. Natuurlijk precies op de dag dat we hem echt nodig hadden.. Later bleek dat ze te weinig personeel hadden voor die dag. Goed, we zaten op het strand te chillen met bijna alle flic-en-flaccers. Van kamp Noord kwam geen gezelligheid. Evi en Robin hadden laat een vergadering en we zouden komend weekend toch de verjaardagen van Evi en mij samen vieren dan! Eenmaal op het strand kwam er een groep kinders aanrennen met sterretjes en toeters. Ik had echt niet gedacht dat jullie nog zouden komen, wel gehoopt. Eén grote gezelligheid op het strand en later een restaurant overdonderen met twintig man was het gevolg! Leuk zo’n 21-diner! Bedankt voor jullie cadeau allen! Wel jammer dat ik nu 21 ben.


Het was vrijdag weer eens een public holiday! Er werd iets gevierd, maar onduidelijk wat. Het is voor de kinders trouwens twee weken vakantie nu, geniet er maar van Mauritiaanse koters! Donderdag werd er voor Tibbe, Jordi en mij gekookt. Indonesische keuken, gemaakt door twee Spanjaarden en een Italiaan. Naam van het gerecht: Dhal. Gracias voor het koken. Vrijdagochtend stonden we met een groep (voornamelijk heren) voor een grote uitdaging.

Pieter Both, google hem maar. Deze reus van 820 meter hoog, is de op een na hoogste berg van Mauritius. Hij kenmerkt zich aan het grote rotsblok dat bovenop de berg rust. Na een broodje en het vinden van een goede parkeerplek konden we rond tien uur ’s ochtends gaan klimmen. Van groot belang was het hebben van water, zonnebrand en musquitospray. Die laatste is een beslissende factor tegenwoordig. Met zo’n twaalf man gingen we richting de natuurlijke uitkijktoren. We begonnen op een toegankelijk bospad gelegen aan moestuinen waar wat Mauritianen in aan het klussen waren. Zij wezen ons de eerste weg aan. We liepen door wat bosjes heen en hier begon het dan echt. Het paadje was weg en een grote rots kwam hiervoor in de plaats. de klim is officieel begonnen. Ritesj, onze gids en collega van Nikki leidde de weg. Hij was er samen met zijn broer en twee vrienden. Die twee vrienden zagen van tevoren al dat het geen makkelijke tocht ging worden en gaven aan een langzame klim te maken. Volgens hen zodat ze wat meer van de uitzichten konden genieten. We klommen omhoog, steil omhoog over gras, vasthouden aan wortels van bomen. Blind zoekend naar een plek voor je voeten was je met je handen bezig om niet naar beneden te schuiven. Het is vergelijkbaar met een klimwand. Maar dan puur steen, geen voor de hand liggende grijppunten en geen koord dat je opvangt als je valt. Het was een snelle klim want binnen een uur waren we al op een mooi rustpunt. De laatste 30 meter klim om daar te komen was echt drama. Stel je voor dat je een voetbalveld op moet klimmen met een stijging van 60 graden. Alleen dan was het gras zo hoog dat je je voeten niet kan zien, dus ook niet de plekken om je voeten te plaatsen. Ik zal er geen grote woorden over hebben, ik was flink angstig. Een misstap of afbrekende graspol zou serieus fataal kunnen zijn. Dan hebben we nog niet gesproken over het feit dat we allemaal achter/onder elkaar klommen en er wel eens een steen naar beneden kan vallen. Behalve een klein ongelukje is er geen steen met grote gevolgen naar beneden gekomen gelukkig. We waren dus op ons eerste echte uitrustpunt. Ik heb er niet van kunnen genieten. Ik was alleen maar aan het overdenken hoe ik hier veilig weg kon komen. In mijn hoofd zag ik de helikopter al aankomen met een touw. dat touw zou ik dan omdoen en dan werd ik veilig beneden afgezet. Of wat als we nu parachutes mee hadden genomen.. dat zou wel gaaf zijn, maar die hadden we dus net vergeten! Die helikopter is ook niet realistisch, maar ik had er op dat moment echt een maandje huur voor over gehad. Hoe moest ik in vredesnaam die glijbaan van gras en rotsblokken van boven naar beneden afleggen? En dan het liefst nog levend zonder breuken. Ik hoefde er gelukkig nog geen antwoord op te hebben, de groep had het florissante plan om via dezelfde gras-afgrond naar de onderkant van de top te lopen. Super. Ik had al drie keer gezegd dat ik niet mee wilde.

We liepen met zijn allen naar de tweede (en laatste) rustplek. Het was er prachtig. Er was redelijk wat ruimte om rustig te kunnen lunchen. Er stak een rots uit waar iedereen natuurlijk even lekker op de foto wilde. Alleen al het kijken naar hun fotomomenten bracht me onheilspellende gedachten. We hebben daar een tijdje gezeten en zelfs ik werd er kalm en kon toch wel van het prachtige uitzicht genieten. Onder je vlogen de vogels, je zag de verschillende wolkenlagen boven je en als je daar tussenin keek dan zag je heel het eiland liggen. Betere uitzichten krijg je niet.

Een aantal jongens ging nog een stukje hoger zitten. Het beneden blijven werd beloond met het zien van wat kleine wilde apen! Ze zaten een stuk verder op een kleine rots. Helaas waren ze maar heel kort te zien. Ik heb gezocht naar welke soort aap het had kunnen zijn, onvindbaar. Ik zou nog honderd keer willen omschrijven hoe mooi het uitzicht was, maar dit is niet mogelijk. Zoiets moet je echt zelf zien, of even op de foto’s kijken. Dan krijg je in ieder geval een indruk van waar ik het over heb.
Ik ben bang dat onze gids Vashil, de broer van Ritesh geen angst kent. Hij heeft geen gevoel, zo lijkt het. Het woord ‘vallen’ is bij hem nog nooit.. gevallen. En van ‘dood’ heeft hij van zijn leven nog niet gehoord. Nee, van hoogte vreest hij niet. Onze Vashil heeft gewoon even het onmogelijke gedaan. Hij is bovenop het ei van de berg geklommen. Niemand van de groep die mee was kan zonder te liegen zeggen dat hij/zij dit niet spannend vond om te zien. Zonder touwen en bevestigingen klauterde hij als een aap die rots op. En er weer af. Dit is echt bizar, petje af.

Hierna gingen wij weer richting aarde. De terugweg was aanzienlijk makkelijker en ik deed dit ook met minder angst en dus meer plezier. Begrijp me niet verkeerd, hiken vind ik heel leuk, maar zo nu en dan heb ik nogal last van hoogtevrees. Ook op de terugweg moet je opletten, zo blijkt. Maar dan ook vooral op dat je de goede stenen afglijdt. Zo gingen Jort en Robin nog even een paar meter rots af die tot een doodlopend pad uitmondden. Deze rots moest dus weer opgeklommen worden. Die jongens willen ook altijd een extra uitdaging hebben he! Wat een leuk stel toch.
We kwamen uiteindelijk allemaal veilig aan bij de auto. Van hier reden we met zijn allen richting Flic en Flac. Het was pas rond het middaguur en er stond nog een mooi dagje strand op ons te wachten.

De volgende dag, zaterdag dus, stond er een voetbalwedstrijd op het programma. Het was de voetbalwedstrijd waar heel Mauritius en omstreken op heeft gewacht. Jordi en zijn collega’s speelden tegen de knappe jongens uit Nederland. Het was een wedstrijd op het indoor kunstgrasveldje in Bacatelle shoppingcentre. Een uur lang zweten en acties maken. Topfit als we waren een dag na het hiken hebben wij toch een overwinning van zo’n 15-5 neergezet tegen deze Mauritianen en Spanjaard! De winnaars: Jort, Tibbe, Bas, Edgar en ik Merijn worden 1 augustus gehuldigd op Schiphol airport omstreeks 08:30uur. Jort en Edgar op een andere dag trouwens.

Hierna zijn we een biertje en hamburger wezen nuttigen in The Flying Dodo. Een brouwerij met fantastisch lekkere hamburgers. Mocht u ooit nog eens naar Mauritius gaan en zin hebben in een speciaal biertje en een overheerlijke hamburger, The Flying Dodo. ’s Avonds was het Evi die haar verjaardagsgasten mocht ontvangen en meenam naar het gezellige uitgaansleven van Grand Baie. Was gezellig, ook het einde buiten waar we nog wat bekenden tegenkwamen!
Evi, de oudste van ons vijven. Ja Eef is de oudste van ons vijven. “Hee Eef, jij bent wel de oudste van ons, maar je hebt echt geen moederrol ofzo”. Evi had hier ook geen reactie op. Maar wel leuk dat je er altijd bij bent, Evi. Gefeliciteerd Eef!

Door de lange nacht van zaterdag op zondag was dit een dag om lekker uit te slapen op het strand. Totdat we werden uitgenodigd voor een potje touw trekken tegen Mauritianen. Blanke mensen zijn nog steeds een opvallend iets. Je merkt vaak genoeg dat je aangekeken wordt hier, maar dat terzijde. We speelden een aantal wedstrijden tegen Mauritianen, deze wonnen we natuurlijk! Als prijs kregen we allemaal een mini Hindoeïstische Bijbel. Het weekend loopt weer tot zijn einde. Gezelligheid op het strand, je hebt er niets méér voor nodig dan een touw! Hadden ze die met het hiken maar aangeboden..

Het was een sportief weekend. Vrijdag de hiking, zaterdag het voetballen. Zondag het touwtrekken en later op de dag nog een flink intensief potje beach volleybal. Ik ga de komende dagen eens even lekker uitrusten!

Nu ben ik ook weer bij met de blogs. Hopelijk vinden jullie het nog leuk om te lezen, ik doe mijn best!

Ciao!