Vallen deel 1

Vallen
Mijn excuses voor het ontbreken van nieuwe verhalen in de afgelopen twee weken. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een update heb gegeven, maar hier ben ik weer.
Ik neem jullie mee naar de dinsdag van twee weken geleden. Het is een redelijk zonnige dag waarop een verdieping onder mij om half vijf de wekker rinkelt. Het is de wekker van Tibbe. Hij staat op, trekt snel wat kleren aan en stapt in de auto. Het is vroeg in de ochtend, de eerste zonnestraal is nog niet gevallen en de wegen zijn verlaten. Tibbe rijdt en rijdt, eerst richting het midden van het eiland, om vervolgens koers te zetten naar het zuidoosten. Na ruim een uur rijden komt hij aan in het plekje Mahebourg. Hier ergens moet hij zijn. Er staat iets voor hem te wachten net naast Mahebourg. Hier is namelijk het vliegveld van Mauritius en zojuist zijn de ouders en zus van mijn benedenbuurman op de landingsbaan gevallen. Deze dinsdag is het startpunt van een twee weken lange vakantie voor Tibbo/Table (zijn roepnaam op stage) en mij.

De periode van bezoek is gevallen. Het is in Nederland meivakantie en daarmee het ultíeme moment om de kinders in Mauritius te bezoeken. Gezin Van Diemen komt die dag gezellig bij elkaar op het strand bij hun tijdelijk onderkomen en ik besluit mijn eerste dag vrij en alleen te besteden op het eigen strandje bij onze bushalte. Ik lees die dag een boek dat ik al een tijdje van mijn broer heb geleend. Het gaat over sterren en planeten. Het hele universum en verder eigenlijk. Moeilijk, maar interessant. Welk boek ik lees zal jullie weinig interesseren, maar ik probeer de link te leggen met de enorm heldere hemel die we hier vaak zien ’s nachts. Als de avond is gevallen en het is helder zie je de Melkweg, de kleine en grote beer en duizenden andere (vallende) sterren, die al dan niet nog bestaan.

Ondertussen is het al tussen de middag geweest. En besluit ik een hap eten te halen bij het ijzeren hutje dat tegenover de bushalte is gevestigd. Ik heb geen idee wat ze verkopen en laat me een Mauritiaans goedje voorschotelen. Ondanks dat het een normale dinsdagmiddag is en iedereen gewoon moet werken, sta ik niet alleen. Er is nog een man die bekend lijkt te zijn met dit kraampje. Hij begint tegen mij te praten en probeert er achter te komen waarom ik hier op Mauritius ben, wat ik er van vind en hoe ik er op kwam om naar Mauritius te gaan. De man woont in Mahebourg, maar komt vaak hier in Flic en Flac om zakenrelaties te ontmoeten. Ik vertel hem dat ik komende donderdag naar Mahebourg moet om mijn vriendin op te halen. Hij vraagt hoe ik dat ga doen. Hij rijdt toch vaak op en neer tussen Flic en Flac en Mahebourg, dus ik kan best met hem meerijden. Vriendelijk aanbod, maar ik laat het vallen en vertel hem dat ik al een auto heb om Minke op te halen.

Ik bedank hem voor dit aanbod waarop hij vertelt dat hij hulp aanbieden waardevol vindt. Ik weet niet of ik het helemaal goed begrepen heb maar hij vertelde het volgende: “een paar weken geleden hebben wij een aantal mensen opgevangen die door het slechte weer het dak van hun huis waren verloren. Ze zouden eigenlijk maar eventjes blijven, maar ik heb ze uiteindelijk twee weken onderdak geboden. Zo hadden ze de tijd om het huis te repareren en het was nog gezellig ook.”
Het gesprek dat ook nog over alle studenten hier, onze honden en het weer in Mauritius ging, loopt ten einde doordat mijn bestelling klaar is. De man eet hier bijna elke keer als hij in Flic en Flac is en verklapt dat hij de vrouw in de keuken een fantastische kok vindt. “Enjoy your meal” – “Thank you”.

Ik eet mijn Kreoolse maaltijd op en loop weer terug naar mijn handdoek. Sisha, een van de twee honden is de hele dag al bij me. Ook Jackie (officieel Hetje, maar Hetje is een rare naam) was mee, maar die haakte na een paar uur af. Met zijn tweeën liggen we te chillen. Ik met een volle maag. Sisha’s trouwheid wordt beloond met een blikje tonijn.
Nog twee dagen, dan is Minke hier.

Woensdag 27 april
Iedereen van harte gefeliciteerd met koning Willem-Alexander! Deze dag ga ik met Tibbe, Montse (de zus van Tibbe) en Cees en Marjan naar Rochester Waterfalls. De harde kern bloglezers weet dat ik hier al een keer ben geweest. Het is de waterval van zo’n tien meter hoog waar je van af kunt springen. En die boom die er naast staat waar je ook uit kunt springen, om je vlucht met vijf meter te verlengen.
Tibbe rijdt en het kleine autootje dat gevuld is met vijf volwassenen is veranderd in een low-rider. Dit is niet in ons voordeel als we merken dat er op het zandweggetje naar de waterval nieuwe keien zijn gelegd. deze keien zijn lompgroot en zijn gelegd ter voorkoming van het weg regenen van de onverharde landweg. Door de zware bezetting kust de onderkant van de auto elke steen, stuk voor stuk. Dit zorgt voor ophef in de auto en resulteert in een verlating van de auto door de achterbankbezetters. Tibbe en ik blijven over en rijden nog een stukje verder richting de waterval. Uiteindelijk besluiten we de auto langs de kant te zetten en de laatste 200 meter te lopen. De waterval laat van zich horen en enkele stappen verder laat hij zich ook zien.

De man met het grote kapmes staat weer klaar om ons te ontvangen. Hij hakt kokosnoten open en snijdt ananassen los van hun schil om deze te verkopen aan dagjesmensen. Dit hakken is waarschijnlijk een keer goed mis gegaan, hij heeft een groot litteken op een borst. Hij neemt ons mee naar de onderkant van de waterval. Hij waarschuwt een aantal keer dat het glad is, omdat er veel regen is geweest de laatste tijd. Via een steil bospaadje leidt hij ons om de waterval. Het is inderdaad net een modderige glijbaan. Vasthouden aan takjes, bomen en stenen. Met je voeten grip zoeken op wortels en andere grip gevende natuurlijke hulpmiddelen. Alles om maar niet te vallen. Nog even door het riviertje komen en dan staan we op de kiezels beneden bij de waterval. Na deze helse tocht is het goed te zien dat de Van Diemens ook onder de indruk zijn van deze bijzondere stortplaats.

Ik durf de sprong van de waterval nog steeds te nemen. Wat later vertrekken we naar het nabij gelegen Gris en Gris beach. Even lunchen en dan over het strand langs het water. Vervolgens houdt het strand op en springen we over de rotsen verder. Ondertussen zien we die bijzondere visjes weer op de natte rotsen springen. Het is een soort kruising tussen een visje en een hagedis. Het zwarte beestje buigt zich in een U-vorm en zet zich hard af van de rotsen om zich zo voort te bewegen. Apart om te zien. Tib en Mons zien nog een mini-octopus. We lopen verder en komen op een punt waar we óf recht omhoog moeten om het gras op te komen, of dezelfde weg weer terug moeten. Tegen wijs advies in, is het onze chimpansee Tibbe die de weg omhoog neemt. Met hulp van Cees klimt Tibbe de rots op. Hierna volgt Monsie. De groepsdruk en mijn opgedane ervaring van de laatste tijd doen besluiten om de kinders te volgen. Ja, het was inderdaad steil. Als we waren gevallen, had dit verhaal niet hier gestaan. Genoeg geklommen voor vandaag. Boven aangekomen lopen we over het gras en onder de bomen weer terug naar de auto. Onderweg rent er een mini vogeltje voor ons uit. Een apart geval, want het vliegt maximaal twee meter per vlucht. Het blijkt een jonkie te zijn en is uit het nest gevallen zonder dat het kon vliegen. We besluiten het mee te nemen en zo goed mogelijk te verzorgen.

Het is nog steeds de verjaardag van onze Willem en dit gaan we vieren bij kamp Noord. Met Oudhollandse spelletjes als spijkerpoepen, koekhappen, spijkerslaan en zaklopen vertegenwoordigen wij deze Nederlandse feestdag op Mauritius. Eén traditie op Nederlandse feestdagen laten wij links liggen: er wordt dus niets gesloopt en niet gevochten onder invloed van drank. Nee, vredig rijden wij weer terug naar Flic en Flac. Nu is de nacht gevallen en hoef ik nog maar één nachtje te slapen om Minke op te halen. Gelukkig val ik nog enigszins op tijd in slaap.