Luxepaarden deel twee

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig’, zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor’, zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja... een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moeten elkaar een tijd niet zien’, zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn, heel verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om er achter te komen of we elkaar zullen missen’, zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee’, zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou net om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen’, zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee’, zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?! riep de eekhoorn.
‘Nou’, zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘Ik zal jou nooit vergeten’, zei hij zacht.
‘Nou ja’, zei de mier. ‘Dat moeten we nog maar afwachten. Dag!’
Hij draaide zich om, stapte de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken.
De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
‘Mier’, riep hij, ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
‘Dat kan nu nog niet!’ riep de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’
‘Maar het is toch zo!’ riep de eekhoorn.
‘Wacht nou toch even’, klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardig van de tor, die avond, maar dan miste hij de mier weer.
's Middags hield hij het niet langer uit en ging hij het bos in. Maar hij had nog geen drie stappen gedaan of hij kwam de mier tegen, moe, bezweet, maar tevreden.
‘Het klopt’, zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’
‘Zie je wel’, zei de eekhoorn.
‘Ja’, zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het kabbelen van de golven te gaan luisteren.
(Toon Tellegens,



Twee maanden geleden kreeg ik een sms’je: ‘Waaaaaa geboekt!!!! Tot 28 april schatje!!!’
Dan is het ineens donderdag 28 april. De tijd is voorbij gevlogen, voor mij dan. De nacht duurde lang en de ochtend nog langer. Maar het moment was er dan nu ook voor mij om richting het vliegveld te rijden. Wachten bij de uitgang van de arrivals, hopend dat ik op tijd ben. Op tijd was ik wel, ik zag het vliegtuig net nog landen. Hopen dat ik Minke nog zal herkennen, nee geintje. Na tweehonderd hoofden gecheckt te hebben kwam ze daar aanlopen! (…) Perfect

Het is apart dat zij hier is. Mauritius waar ik nu ‘al’ 2,5 maand rondloop. Het voelt ineens alsof ik hier echt woon en haar het eiland ga laten zien. Zo is het natuurlijk ook een beetje. Hoe gaan deze twee weken worden? Trekken we veel met de groep op, of gaan we juist twee weken volledig ons eigen gang? Een beetje van beiden is het geworden. Het is fijn om haar hier te hebben! En we gaan leuke dingen doen de komende twee weken, dat is zeker!

Op vrijdag trappen we af met een catamarantrip naar l’îlot Gabriel. Het was donderdagavond nog even onzeker of we de boottrip konden doen. De boot was niet gereserveerd bleek op het laatste moment. Uiteindelijk hebben we nog een boot weten te regelen. Met maar een klein groepje studenten van de kampen Noord en Zuid gaan we deze dag schik hebben. Tibbe heeft zijn aanhang bij zich, Evi haar zus is op visite en Nikki heeft gezelschap van moeders en broer Jim. Linette en Jordi, die tegenwoordig een gelijknamige landgenoot heeft hier op het eiland zijn ook mee.
We hebben om half negen afgesproken bij de kust. Nikki, Jim, de mama van Nikki, Minke en ik rollen in haar felgroene huurautootje richting Grand Baie. Het is geen mooi weer in Flic en Flac. Nou is Mauritius ook niet echt het land van mooi weer natuurlijk. Dat is dus een grap, het is hier juist mooi weer vaak, maar nu even niet.
We krijgen op deze route veel moois te zien, want we rijden nét iets anders dan anders. Via Quatre Bornes en nog wat leuke landweggetjes worden we verwend met mooie uitzichten, leuke heuvels en krappe bochten. Ondanks dat we verkeerd rijden, is het toch leuk om eens totaal andere wegen te zien dan onze vaste hap. We rijden door mini dorpjes, bestaande uit vier huizen en een klein winkeltje. Ook zien we de suikerrietvelden van dichtbij. De toeristische route is niet gratis en kost ons dus een half uur extra. Mauritiaans mooi op tijd, zullen we maar zeggen.

Bij de catamaran aangekomen blijkt dat we gezellig met een vijftig-ling aan Chinezen de boot op mogen. Ook de beste stuurlui staat aan wal. Na vijf minuten wachten blijkt echter dat we toch onze eigen boot krijgen! Onderweg naar het eiland Gabriel hebben we redelijk weer. Al komt er wel een donkere wolk onze kant op. Het is net als de vorige keer, een wilde tocht. Niet iedereen van ons kan de klotsende golven aan, wat resulteert in een klotsende maag, enkeltje achterop de boot voor onze Deen.
Onderweg zien we nog een vis voorbij vliegen. Ja echt, zo’n vliegende vis die zo’n tien meter door de lucht schiet met een soort vleugels.
Vlak voordat we aankomen worden we even keihard afgekoeld door een koude regenbui. Dit is gelukkig de enige neerslag van die dag.

Land in zicht! We meren aan bij het eiland en er wordt ons nadrukkelijk gezegd dat we niet naar het eiland mogen zwemmen. Schipper mag ik overzwemmen ja, of nee? Nee. Waarop we besluiten het water in te duiken en maar naar het eiland te zwemmen.
We spelen wat volleybal en gaan snorkelen. Minke kan nu ook eindelijk snorkelen. Dat is wat leuker dan aan te moeten horen hoe ik het snorkelen vond, terwijl zij in Nederland zit. Nee, nu snorkelen we samen en genieten we er allebei van. We zien weer mooie vissen. Eentje is wel extra bijzonder om te zien. Het is een klein geel visje in de zee van blauw. Een soort vierkantje ter grote van een pepervaatje. Nu heb je honderden maten pepervaatjes, dus dit was misschien niet het beste voorbeeld. Zo eentje die je in restaurants meestal hebt. Met gemalen peper erin, niet zo eentje waar je zelf nog moet malen. Ik heb al een oplossing op deze moeilijke kwestie: de wetenschappelijke naam van de vis is Ostracion cubicus. De naam verklapt dus al dat het een vierkante vis is. De vis komt uit de familie van de koffervissen. Het is inderdaad ook een soort klein koffertje. Wij zagen hem zwemmen! #relationshipgoals
We gaan de boot weer op voor een stuk kip, vis en worst van de barbecue. Na de barbecue varen we weer naar onze thuishaven. Het is een rustige terugreis. Jordi ligt slapend aan te branden terwijl Minke en ik voorop met de benen boven het water bungelen. Het was een gezellige en mooie trip!
We sluiten de dag af met een avondmaal gevolgd door een drankje op het strand in Flic en Flac.

Zaterdag breekt al vroeg aan en Jordi en wij worden door Tibbe afgezet bij de Spar in Flic en Flac. Van hier lopen we naar de bushalte en wachten tot de bus ons komt halen. We zitten in de bus en vertrekken naar Port Louis. Onderweg regent het weer even en zijn wij even bang voor een nat pak. Als het regent dan doet iedereen in de bus netjes het raampje naast zich dicht. De chauffeur gooit zijn ruitenwissers aan en zo is iedereen beschermd tegen de regen. We rijden door de bui en al snel blijkt dit geen ernstige bui te zijn. Aangekomen in Port Louis lopen we door het fan-tas-tische Umbrella street. Mocht je het niet gehoord hebben, er zat flink veel sarcasme in dat fan-tas-tische. Het is er niet kut, begrijp me niet verkeerd. Maar Umbrella street wordt weleens genoemd als een mooie toeristische attractie of iets dergelijks. Laat je niet misleiden mensen.

Eenmaal verder gelopen komen we uit bij de markthal van deze hoofdstad. We gaan naar binnen en zien de volle gangpaden. Rijen van mensen op zoek naar de groente voor vanavond. De geur van twintig kruiden komt voorbij, een man met twee grote zakken groente op zijn hoofd passeert snel richting zijn kraam. Verderop brult een man wat hij vandaag voor aanbieding heeft. Het ziet er allemaal druk en een soort van ouderwets uit. We lopen de hal uit en komen in de volgende hal die zich meer richt op kleding, handdoeken en souvenirs. Dit is de hal waar verkopers hun best doen om ons te verleiden tot kopen. Door eventjes te stoppen bij een winkeltje springt de verkoper op en laat ál zijn handdoeken zien. Ze zijn dubbelzijdig en goedkoper dan daar krijg je ze niet. Ook pakketjes met kruiden of leuke telefoonhoesjes worden aangeboden. Dan zien we ineens Guusje, Evi, Lisa (tweelingzus Evi) en Linette bij toeval. We besluiten naar buiten te gaan voor een vers gemaakte fruitdrank. Tibbe en familie arriveert ook en samen nemen we de taxi naar iets verder buiten het centrum. Het is niet ver met de taxi, maar je hebt luxe paarden en werkpaarden. Guus in ondertussen vertrokken naar het vliegveld om moeder en zuster op te halen die haar komen bezoeken.

Sinds de werkpaarden al op locatie zijn, gaan wij –de luxepaarden- met de taxi naar locatie. We gaan namelijk naar een paardenrace. Het is vandaag erg heet en de zon schijnt vol op onze hoofden. We zijn netjes gekleed, dit zou ons entree kunnen geven naar de vip-plekken. Voordat we naar binnen gaan eten we nog wat roti, een dunne pannenkoek gevuld met groenten en saus. Dit wordt veel verkocht langs de wegen hier en is heel goedkoop.
We kopen een kaartje om het terrein en de tribune op te mogen. Kleine toevoeging: de mannen kopen een kaartje, want de vrouwen mogen hier gratis naar binnen. De woorden onafhankelijk en feminisme zijn die dag niet gevallen.

We nemen de trap omhoog en krijgen een mooi zicht op het parcours van de paarden. De lengte van de baan is verschillend van 400 tot 600 meter. Wij zitten hoog boven de baan op de tribune en in het midden van de baan staan honderden fanatieke Mauritianen de races te volgen. Elke race duurt zo’n twee minuten en de finish is altijd in het midden waar de fanatiekelingen luidkeels hun favoriet naar de finish schreeuwen.

Na een race te hebben gezien besluiten we om wat geld in te zetten op de volgende paarden. Er doen acht paarden mee en de quoteringen van de tientallen stemhokjes verklappen al welke paarden de grote of juist mindere favoriet zijn. Het gokken doen we op een groot binnenplein waar het wemelt van Mauritianen met boekjes waarin informatie over de paarden en hun jockeys te vinden is. Het is een gekkenhuis. voor de gokhuisjes staan mensen die het geld aannemen en jouw voorspelling op papier zetten. Het is dringen en roepen om een gok te plaatsen. Ik ben benieuwd hoe veel geld hier wordt vergokt. Renbaan Duindigt in Wassenaar is een rustgevende plek vergeleken met dit openluchtcasino. Champ de Mars, renbaan in Port Louis is blijkbaar hét uitje van het weekend voor de Mauritianen.
We gokken op een paard en zetten ieder tweehonderd roepies (€5,00) in. We haasten ons naar het finishgebied want de race gaat zo beginnen.

We staan aan het hek van het veld en de trompet heeft al meerdere keren geklonken. De race gaat bijna beginnen. De paarden komen een voor een langs het publiek om richting de start te gaan. Geen idee wat de paarden voor ontbijt hebben gehad, maar alle spieren staan strak. Dit maakt het voor sommige paarden en jockeys dan ook een uitdaging om in mooi galop langs te lopen. Wanneer alle edele dieren langs zijn gehuppeld kan de race beginnen. START.

Met flinke snelheden stormen de paarden met daarop hun in duidelijke kleur geklede jockeys langs. Op het beeldscherm is te volgen wie er aan kop gaat. Bij het naderen van de laatste bocht beginnen de zenuwachtige Mauritianen al te schreeuwen naar hun kans op rijkdom. Het is net als in een voetbalstadion. Door geld in te zetten is de race nog boeiender en dit zorgt ervoor dat ook wij langs de kant staan te schreeuwen naar onze vriendelijke vrienden. De paarden komen langs en moeten nog enkele tientallen meters tot de eindstreep. Het geluid staat op maximaal volume en de jockeys slaan de paarden met hun zwepen om samen met hun paarden het maximale uit de race te halen. Na het finishen heb je twee emoties: juichen na winst, balen na verlies. Leuk om te zien, helaas zit juichen er voor mij niet in die dag.

Na een aantal races besluiten we weer richting Port Louis te gaan. Op het moment dat deze beslissing valt worden we aangesproken. Een jongen met afro vraagt ons of we meegaan naar zijn skybox voor een drankje. Natuurlijk doen we dit. We maken kennis met wat mensen en krijgen wijn en hapjes aangeboden. Vanuit de skybox kun je het publiek en de race goed zien. Het is een gezellige bedoening en dat hebben we uiteraard te danken aan al het vrouwelijk schoon van onze groep. Bedankt dames.

Even later eten we iets en gaan we met een deel naar Curepipe, een stadje in het midden van het eiland. Curepipe ligt laag en hier is het ’s avonds altijd een stuk kouder dan in Flic en Flac. Het is donker en we komen aan bij een rugbyclub. We gaan kijken bij een belangrijke wedstrijd van Hubert, een Mauritiaanse vriend van ons. Goede wedstrijd, maar helaas verliezen ze. We vertrekken richting Grand Baie om ons op te maken voor een avondje Insomnia, dé discotheek in Grand Baie. Het is een leuke avond, mede door de nieuwe tijdelijke samenstelling die er voor zorgt dat het weer eens anders is dan de vaste groep waarmee we uitgaan. Heel leuk is het om weer met Minke op stap te zijn, dat is lang geleden. Zondag uitbrakken op het strand waar we een Italiaan ontmoeten die nog wat mensen kent die in de poolhouse woonden voordat wij er waren. Ik kom in een later blog op deze jongen terug. Met Minke zwem ik de zee in en ik bedenk me ineens dat ik dat nog nooit gedaan heb. Normaal ga ik gewoon de zee in, maar nooit echt zwemmen. Niet heel boeiend, maar toch voldoende noemenswaardig. Dit waren de eerste vier dagen dat Minke en Merijn weer herenigd waren. Heel erg fijn dat ze er is!

Tot ziens hoor!