Het water uit, de berg op

Olé olé het weekend staat weer voor de deur! Het is 27 mei.
’s Avonds zijn we in La Kaz beland. Dit is een discotheek die kortgeleden heropend is. We verzamelden die avond bij the white house. We verplaatsten ons naar de grote weg van Flic en Flac, bij het Manisa hotel. Manisa is een hotel, maar ook een winkeltje achter tralies waar je drankjes en versnaperingen kan halen ’s avonds. Hier staan vaak taxi’s, dus de ultieme plek om heen te gaan voor een taxi. Op een gegeven moment besluiten we te liften naar Cascavelle. We houden wat auto’s aan, maar helaas konden deze nog geen oplossing bieden.
Totdat een aantal meiden het proberen en het voor elkaar krijgen om met zijn vieren meegenomen te worden. Achter deze auto staat een kleine vrachtwagen te wachten. Het is zo’n kleintje waar er drie voorin kunnen zitten. Op dat moment zitten er maar twee jongens in. Ik zie mijn kans schoon en vraag beleefd of ze mij mee willen nemen richting Cascavelle. Verrassend genoeg zeggen ze ja en binnen no time zit ik als tweede bijrijder in een vrachtwagen!

Onderweg kom ik erachter waarom ze zo laat (middernacht) nog op pad zijn. Ze bezorgen aankleding voor feestlocaties. Ze zijn net bij twee trouwlocaties geweest om deze van decor te voorzien. De auto hiervoor, waar de meiden inzitten, hoort ook bij hen. Een van hen, de chauffeur, heeft drie jaar in Southampton gestudeerd. Maar nu is hij toch echt een vrachtwagen aan het besturen op vrijdagavond. Na vijf minuten komen we aan bij Cascavelle en dropt hij mij weer. Een vrachtwagen is veel leuker dan een taxi! De avond uit was ook erg geslaagd. Tot in de late uurtjes werd er gedanst en om half zes lag ik weer in bed. Wat niet erg handig was, aangezien ik er om 08:00 uur weer uit moest.

Om half negen rijden Bas, Nikki, Tessa en ik richting de Spar voor een snel ontbijt. Na dit ontbijt opgehaald te hebben rijden we een stukje verder naar de duikschool. Bas en ik hebben besloten ons Padi te halen. Ik heb twee weken geleden met Minke en de rest al gedoken dus we beginnen met les twee. Nikki en Tessa zijn al iets verder met hun Padi en mogen vandaag een paar uur lang een mega interessante instructievideo kijken.

Het is de lagoon sessie. Fabrice, onze duikleraar, leert ons hoe we onze luchtfles en de andere gadgets moeten installeren. Na dit geoefend te hebben, hervatten we de les in zee. We hoeven hiervoor niet verder dan drie meter het water in, want we gaan oefeningen doen. Ik zal er een paar noemen.
Het onder water afdoen van je duikbril en hem daarna weer opdoen en het water er uit krijgen.
Je duikbuddy aan lucht helpen als zijn lucht op is.
Mocht je duikbuddy bewusteloos raken, dan weten wij nu ook hoe we de ander mee kunnen nemen in het water.
Stel dat de luchttoevoer uit je mond valt, dan heb je daar ook een trucje voor om deze weer terug te vinden. Zo leren we allerlei trucjes en manieren om te overleven in het water.

Even later gaan we dan écht duiken en gaan Nikki en Tessa ook mee. Flippers aan, duikfles op de rug en de duikbril op onze snuffert. Zo laten we ons achterover in het water vallen en moeten we ons best doen niet weg te drijven van de boot. Er staat een erg sterke stroming. Ondanks de stroming is het water kristalhelder. We gaan naar beneden. Langzaam en continu slikkend om de oren niet te schaden. De eerste minuten is het altijd even wennen en zorgen dat je controle krijgt over het zwemmen en ademen. Duiken doe je met je benen, je hebt je armen niet nodig tijdens het zwemmen. Als je het goed doet tenminste, dat is nog een klein puntje. Ook het ademen is altijd wennen. Rustig in en uit ademen is de bedoeling. Maar als je niet goed zwemt en je armen te veel gebruikt, dan heb je extra zuurstof nodig.

We zwommen steeds dieper. Ondertussen kwamen de mooiste vissoorten voorbij. Het is echt zo gaaf om te duiken! Het geeft je het gevoel alsof je vliegt. Op een soort andere planeet ben je beland, waar prachtige vissen, koraal en zandvlaktes te zien zijn. We zwommen richting een hoge muur van rots en begroeiing. De duikleraar gaf aan dat we omhoog moesten zwemmen. Eenmaal boven aangekomen hielden we ons vast aan de rotsen om de stroming de baas te zijn. We keken op en zagen enkele meters verder een prachtshow. Het waren roggen die met minimale beweging in de stroming bleven zweven. Alsof ze vliegen tegen de wind in! Een heel mooi gezicht was dit! De roggen verdwenen uiteindelijk langzaam uit het zicht. Dit was een heel mooie duik en ik kijk al uit naar de volgende!

Die middag zijn we het strand op gegaan, werden er weer genoeg spelletjes volleybal gespeeld en ’s avonds hebben we de Champions league finale gekeken op een groot scherm in het water. Er was een heel Heineken VIP ruimte waar wij voor uitgenodigd waren.

Zondagochtend. Pascal, Jordi, Tibbe en ik staan vroeg op om naar Flic en Flac te rijden en daarna naar Tamarin om te gaan surfen. In Flic en Flac aangekomen krijgen we al bericht dat de golven niet voldoende zijn om te surfen. Helaas.. Wat moeten we nu met onze zondag? Le Morne beklimmen!
Le Morne is de berg aan het strand in het plaatsje.. Le Morne. De hele naam is trouwens Le Morne Brabant. Le Morne betekent ‘de sombere’ in het Frans. Het verhaal van De Sombere is indrukwekkend.

Vroeger was er slavernij op Mauritius. De berg, tevens schiereiland van Mauritius, was in het begin van de negentiende eeuw een toevluchtsoord voor gevluchte slaven. Na de afschaffing van de slavernij reisde een politie-expeditie op 1 februari 1835 naar Mauritius om de slaven te informeren. Echter, de slaven wisten niet dat dit de reden was voor het politiebezoek. Uit angst voor een toekomstige hel sprong een groot aantal (voormalige) slaven, vanaf Le Morne, hun dood tegemoet.

Sinds die dag wordt 1 februari gebruikt voor de jaarlijkse herdenking van de afschaffing van de slavernij. De berg dankt het tweede gedeelte van haar naam aan het VOC-schip Brabant dat hier op 29 december 1783 op de klippen liep. Sinds 2008 staat Le Morne Brabant op de UNESCO werelderfgoedlijst.

Wij wilden dus die berg beklimmen.. Maar door de populariteit van de berg, is het verplicht om een gids te reserveren en een toegang tot de berg te betalen. Helaas voor ons dus vandaag. Dat was plan B voor onze zondag. Wat gaan we dan doen? Hmm.. We kunnen toch ook gewoon zelf een berg kiezen en kijken of we daar op kunnen komen? Ja goed plan. Welke berg, die daar? Ja ziet er goed uit. Daar heb je een mooi uitkijkpunt.
Hoe komen we daar? Overal staan hekken om de berg. We zetten de auto wel hier neer en dan klimmen we over dat hek heen en gaan we omhoog. Zo gezegd zo gedaan.

Wij vieren dat hek met prikkeldraad over geklommen en met goede zin beginnen we ons avontuur. Ondertussen schiet er een haas voor ons uit. Na twee minuten komen we hek nummer twee tegen. Deze ziet er ook lastig uit, maar het geluk zij met ons: door een gat aan de onderkant, kunnen we er tijgerend onder door. Zo hervatten we onze weg weer. Om weer twee minuten verder verrast te worden door een derde hek. Deze kwamen we via een boom ook over. Na dit hek staken we een zandpad over en begon het echte klimmen. Een groot grasveld gevuld met rotsblokken leidt ons richting een groot rotsblok waar we niet op kunnen. Even rusten, water.

Terwijl we boven aan het open stuk aan het rusten zijn, Roept Pascal ineens: “Hee een quad!” Er komt over de zandweg beneden een quad langsrijden. Zou hij ons gezien hebben en ons willen aanspreken? We lopen immers op privéterrein. We verstoppen ons snel. Gelukkig rijdt hij door en lijkt hij ons niet gezien te hebben.

We vinden een route rechts langs de rots en lopen weer verder. We kijken naar rechts en zien een sprong reeën. Zij vinden ons iets minder interessant dan wij hen, waarop ze besluiten de poten te nemen.

Niet lang daarna staat ons een mooie pauzeruimte te wachten. Een soort open stuk met een in elkaar getimmerd uitkijk bankje. Ook is er een enorm grote steen waar op de bovenkant een kruis staat. We kunnen het niet laten om deze steen even op te klimmen.
We zijn vandaag erg slim geweest. We hebben een zak ijs, een koeltas en bier meegenomen de berg op! Koud bier op een berg. Na een half uur vervolgen we onze weg naar boven.

Onderweg komen we nog een paar van die getimmerde uitkijkpunten uit. Later blijken dit jachtplekken te zijn en het jachtseizoen zal een week later beginnen. Verder omhoog waden we ons tussen bosjes, bomen en grote termietennesten die in de bijzondere Mauritiaanse bomen zijn gemaakt. Er zijn veel bijzondere bomen op dit eiland trouwens. Veel van de bomen komen zelfs alleen maar op Mauritius voor! Uiteindelijk belanden we op een open stuk van verwilderde bosjes en stenen. Hier nemen we ons verlies, het verlies dat we niet helemaal de top zullen bereiken vandaag. Desalniettemin is het hier prachtig en hebben we een erg mooi uitzicht.

De berg lijkt trouwens een tuin te zijn van een aantal grote mooie villa’s onderaan deze berg. Wat hebben de bewoners van deze huizen een geluk met dit uitzicht zeg. Ze moeten er dan wel eventjes voor op de quad naar boven rijden, maar toch! Wij zitten nu lekker op een rots te genieten van het uitzicht.

Totdat Jordi zich ineens hoorbaar maakt. “Hey look there! A monkey!” riep hij. Wij kijken verrast op, waar Jordi al roepend naar een berg wijst. Al snel staan wij te zoeken naar het punt dat hij aanwijst. Ons meenemend in zijn enthousiasme houdt hij de aap in zijn vizier. Hij probeert het ons zo duidelijk mogelijk uit te leggen, immers het is zo’n honderd tot tweehonderd meter verderop. “You see that grey rock, next to the big tree?” zo probeert hij ons in een tot nog toe vergeefse poging mee te laten genieten van de aap die hij ziet. Na een minuut slaagt onze Spanjaard er dan toch in om ons de plek aan te wijzen van de aap. Inmiddels lopen/klimmen er meerdere apen over die rots naar boven. Het is het scherpe oog van Jordi dat ons enkele minuten plezier heeft bezorgd. De apen zijn redelijk ver, maar we kunnen ze toch nog aardig goed zien. Ze klimmen over de stenen omhoog, de bomen in. Soms lopen ze horizontaal over de stenen met vier poten. Dit schepte verwarring bij Jordi, die dacht dat er geen aap maar iets van een panter liep. Gelukkig was het de verbeelding en zijn het gewoon makaken.

We zitten en genieten. Kijkend naar de apen. Er vliegt een fruitvleermuis voorbij, zo’n mega grote. Tevergeefs probeer ik hem op de foto te zetten. Een blauwe foto, lucht.
Ook vliegt er een mooie groene papegaai langs, die was sowieso al te snel voor de foto, dus daar heb ik de moeite niet eens voor genomen. De zon gaat al richting zee, we moeten nu naar beneden. Hebben we onze zondag toch nog een paar uur op de berg kunnen besteden!

De weg terug is makkelijk, althans, als je de weg weet. We moeten door het bos weer terug naar beneden, maar al die bomen lijken zo op elkaar. Jordi wil naar links, ik stel voor Jordi een keer te volgen. Tibbe en Pascal geven aan naar rechts te willen. We gaan rechtdoor.
Even later blijkt rechtsaf de juiste afslag en komen we aan op ons eerste rustpunt. Van hier kunnen we weer door de bosjes naar beneden. Eerst nog even een blikje bier oprapen en een lege fles die we als referentiepunt in de boom hadden gehangen.
Door de bosjes komen we weer op het eerste grote steile veld, dat nog steeds gevuld is met gras en stenen. De jonge geest in ons komt los en we besluiten eens te testen hoe ver die grote stenen nou naar beneden zullen rollen. Knallen, scheuren, gerommel en kapot kletterende stenen knallen naar beneden. Ze komen tot stilstand tegen de andere stenen, of rollen door tot het rechte stuk. Na een paar minuten gespeeld te hebben vervolgen wij onze weg weer.

Na de eerste twee hekken te beklommen te hebben, lopen we in het laatste stukje bos. Hier gaan we op zoek naar twee lange takken die we kunnen gebruiken voor het volleybal op het strand. Gevonden. In de auto weer naar huis. Het is zondag, dus avondeten bij Pepe. Jordi, Tibbe, Pascal en ik nemen zoals gewoonlijk een chicken pizza en een biertje of appletizer (appelsap met prik). De rekening is dan 430MUR per persoon. Tien euro.

Moe, bedtijd!