Beestenboot

Door Arabieren werd Mauritius ontdekt, wij Nederlanders introduceerden er de slavernij. Toen de kolonisatie hier mislukte, mochten de Fransen het eiland hebben. De Fransen hebben de slavernij weer afgeschaft en in 1968 werd Mauritius onafhankelijk. Vroeger liep hier de Dodo rond. Een kruising tussen een kalkoen en een kip maar dan lelijker, zo kun je de Dodo omschrijven. Nederlanders worden beschuldigd van het uitsterven van dit beest. Overal waar we komen wordt er weer een grap of opmerking gemaakt over ons, de moordenaar van de Dodo. Wij hebben alle Dodo’s opgegeten. Als dat echt zo is, laten we dan hopen dat prins Maurits en zijn mannen er van genoten hebben. Daar voor in de plaats hebben we wel suikerriet gebracht. Hier staat het eiland dus vol mee. Er wordt onder andere heerlijke rum van gemaakt. Maar die opmerkingen van de Dodo, daar mogen we bij mee zijn. De slavernij had ook onderwerp van het dagelijkse gesprek kunnen zijn. Dat had leuk geweest zeg. In de taxi uitleggen waarom wij van slavernij houden. Of als we op een feestje zijn en nieuwe mensen ontmoeten, eventjes laten merken dat wij graag onderdanen hebben. Nee, toch wel blij met die gare vogel dan.
De Dodo. Dagelijks Opgegeten Door Ons.

Deze week zijn we er achter gekomen dat er een weerbericht bestaat op Mauritius. Het weerbericht zelf hebben we nooit gehoord, maar iedereen neemt zich het woord cycloon in de mond. Het schijnt dus dat er een cycloon op komst is. Deze vliegt ergens tussen Madagaskar en Mauritius rond. We zien inderdaad dat er veel wolken zijn. Het voelt wat frisser aan en er staat meer wind dan normaal. Dit weekend zal de cycloon aankomen op het eiland. Als er daadwerkelijk een cycloon over ons heen raast, is het sterk af te raden om ook maar één stap buiten te zetten.
Veel meer dan een klein beetje regen hebben we deze week echter niet gemerkt van het angstaanjagende vooruitzicht. Tibbe en ik merken er wel het onze van: onze week is weer voorbij gevlogen.

Het is al weer vrijdag. Nog anderhalve week dan krijgen we bezoek van het thuisfront! De ouders en zus van Tibbe komen langs en Minke komt bij mij op bezoek. Voor deze belangrijke bezoeken hebben we twee weken vrij gekregen van stage, optimaal! Nog eventjes wachten..

Wij gaan vandaag weer eens richting Grand Baie om voor de mensen van het crackhouse te koken. Wraps worden weggespoeld met Phoenix, het lokale bier. Daarna gaan we naar een cowboyparty waar welgeteld één iemand verkleed was volgens thema. Matthijs, een vriend van Bas die twee weken op bezoek is, is ook mee. Hij eindigt de avond met een dikke lip. Iets met China en iets ter grote van een vingerkootje? Niet alles over een kam scheren is de les.

Zaterdag gaan we met de groep naar Blue Bay, een strandje in het zuidoosten van ons gastland. We komen hier aan en het is er prachtig. Ik val misschien in herhaling, wat betreft de omschrijving van de stranden hier. Maar zo wit als het strand van Blue Bay, zo wit heb ik mijn sokken hier nog niet kunnen krijgen. En de naam Blue Bay, die heeft zij te danken aan de kristalheldere, felblauwe zee.
Een Mauritiaanse jongen komt ons tegemoet en geeft ons wat informatie over wat hij te bieden heeft. enkele minuten later zitten wij in zijn boot. Een boot met glazen bodem zodat we de weg goed kunnen blijven volgen. We drijven over het glasheldere water en zien de koraalplanten onder ons voorbij gaan. Het koraal is prachtig en de tropische vissen die er in en omheen zwemmen maken het plaatje bijna compleet. Bijna compleet, omdat ik weet wat ons verder nog te wachten staat. Het water waar we over heen varen, is maar een meter of één hooguit twee diep. Dit geeft ons een zicht tot op de bodem van het water. De gids vertelt over wat er hier onder water allemaal te zien is. Dan ineens ligt er een groot beest op de bodem van de zee. Het is rond en geniet van zijn lunch. Een groot schild met een kleine kop zoekt naar dingen om op te eten. Het dringt al snel tot ons door dat we hier te maken hebben met een heuse wilde zeeschildpad. Deze schildpad zorgt er voor dat de kapitein vijf rondjes moet varen, zodat wij het beestje nogmaals kunnen zien. Heel mooi om te zien! We varen met onze boot weer richting de kant en mogen overstappen op een speedboot.
Met deze boot varen we weer het rustige water op en mogen we snorkelen tussen het koraal. Ook dit is prachtig, de vissen en het koraal, het lijkt wel een film. Tijdens het snorkelen hoor ik af en toe een geluidje dat ik niet eerder heb gehoord onder water. Een soort gehak van een mes. Het blijkt een snorkelend jagertje te zijn. Deze man heeft een soort wapen waar hij een speer mee afvuurt in de hoop een vis te raken. Ik hou hem in de gaten. Hij mist, pakt zijn pijl en spant zijn wapen. Nogmaals vuurt hij af! Dit keer schiet hij weer mis. Het lijkt zo makkelijk, maar keer op keer mist zijn pijl het doel. Totdat hij wel raakt. Een klein visje heeft zijn leven moeten opgeven. Het ziet er wel cool uit. Het doden van de vis wordt hem echter betaald gezet. Na de vis eigendom te hebben gemaakt, is hij op zoek naar de volgende, maar hij mist weer en is zijn pijltje kwijtgeraakt in het koraal. Gerechtigheid. Even later vertelt onze schipper mij dat het illegaal is om hier op vis te jagen.

Blue Bay ligt pal naast het vliegveld van Mauritius. De opstijgbaan heeft zijn ligging zó, dat de vliegtuigen precies in onze richting vliegen om het eiland te verlaten. Het sombere vooruitzicht om Mauritius te verlaten schiet dan ook in mijn hoofd voorbij. Gelukkig hoef ik hier nog 3 maanden niet aan te denken.
We scheuren nog wat rondjes over het water en krijgen nog een ijskoude douche vanuit de hemel op ons dak. Toch nog een soort cycloon dan? De rest van de dag is het prima weer trouwens.

Later die middag hebben wij een rustig plekje gevonden op een klein riviertje. Geen idee waarom maar dit watertje wordt Petite Riviere genoemd. Het is een meter diep, de bodem zo wit als een koelkast en de bodem is warm. Wat op zich niet raar is. Wat wel apart is, is dat de bovenste dertig centimeter aanzienlijk kouder is. Iemand een logische verklaring? Goed.
Wij hebben muziek en drank en maken er een feestje van. Een van de drie kapiteins die met ons mee zijn is iets te enthousiast met zijn huisgemaakte rum en heeft de laatste twee uur slapend doorgebracht. Captain Jack Sparrow zal morgen wel een beetje hoofdpijn hebben.

Wij gaan de volgende dag met een speedboot van Flic en Flac naar Tamarin. Of naja, met twee boten. Om half negen ’s ochtends hebben we afgesproken met een man die de boten heeft geregeld. Wij komen aan om negen uur en de man is er ook rond die tijd met zijn boten. Iris, die de boten gereserveerd heeft kreeg gisteren nog een apart bericht. De beste man had veel geld verloren met het gokken op paarden tijdens een race en kon de borg van de boot niet meer voorschieten… We hebben hier maar geen reactie op gegeven en uiteindelijk geen last van gehad. Dit is ook Mauritius. Ook leuk als je tegen Jordi zegt dat we over vijf minuten vertrekken, dan vraagt hij: 5 minutes, or Mauritian time??

Met een groep van twintig man.. Nee een groep van zestien na een paar afzeggingen. Dus nog even wachten op het strand om toevallige passanten mee te vragen op de boot, dan is de rit wat winstgevender voor onze gidsen van vandaag. Uiteindelijk voeren we de haven uit. Het was geen haven, gewoon het strand.
Als je de zee opvaart heb je eerst honderd meter rustige zee. Na honderd meter zeewaarts liggen er iets van koraal of rotsblokken die er voor zorgen dat de golven daar omslaan en het aan het strand dus rustig baden is. Wij gingen de golven over, die trouwens ook helemaal niet hoog zijn, en dreven richting het water van Tamarin. U weet nog wel, dat dorpje naast Flic en Flac. Onder het genot van harde muziek en de volle wind in onze bakkes zagen we de baai dichterbij komen. Hier zagen we al verschillende bootjes ronddobberen.

Net als onze boten, waren deze speedboten gevuld met toeristen. De toeristen keken allemaal in een en dezelfde richting. We kijken naar de plek waar hun blikken heen gaan. Kleine golfjes op het water zien we, meer niet. Tot plots een vin boven het water uitsteekt. En nog een, twee drie vier! In totaal zijn er wel twintig dolfijnenvinnen die zich laten zien. Heel af en toe springt er eentje echt boven water. Wat een mooi gezicht. Hier zijn we dus voor gekomen!
Even later liggen we met snorkelsets op ons hoofd tussen de dolfijnen te genieten. De dolfijnen zwemmen rondes en komen soms echt heel dichtbij. Het is echt een fantastische ervaring, de dolfijnen zwemmen een paar meter onder je gewoon voorbij. Je kunt ze goed zien en je hoort vaag hun hoge piep door het water echoën. Ze zwemmen onder je langs, helemaal niet snel en als je snel mee zwemt kun je ze bijna bijhouden, voor eventjes dan. De woordgrap van Tessa en Nikki komt hier goed van pas. Dol-fijn.

We zijn de boot weer ingeklommen en varen naar een strandje om daar een overheerlijke barbecue te krijgen. Heerlijke Dodo, oh nee toch gewoon kip. Geintje van de bbq man. Heerlijke kip.
Ook de vis was erg lekker, dichtbij gevangen maar toch het verst.
Na wat potjes volleybal, een livebandje, een sieraad verkopende local en de nodige fotoshoots worden we weer naar ons eigen strandje in Flic en Flac gebracht. Nog even lekker liggen, uiteten en dan is het weer bedtijd. Morgen mogen we weer beginnen aan een weekje stage lopen! Nog zes dagen stage en dan zijn we dus twee weken vrij. Tot snel Mink!

Au revoir