De koppeling tussen het noorden en de waterval

De derde week is zo goed als om. Het was sportief gezien een topweek! Op stage mogen we nu elke dag de laatste anderhalf uur sporten in de fitnessruimte van de baas. Fitness en een les in boksen hebben we gehad. Het sporten kost ons niks en zelfs de spierpijn kregen we er gratis bij. We volgen nu een dieet om onze spiermassa op te hogen en het vetpercentage te minimaliseren. Elke dag twee blikken tonijn, 6 rauwe eieren en een proteïne shake. Nee da’s niet waar. We sporten wel vijf dagen in de week, dat is gezond en zo krijgen we een sterkere band met onze baas en een paar collega’s. Winwin!

Deze week hebben we afscheid moeten nemen van twee deelnemers. Tess uit kamp zuid verliet het eiland op vrijdagavond en Kadiem vloog op zaterdagavond terug naar Europa. Bedankt voor de leuke tijd jongens! Tess had een afscheidsdiner gehad de avond ervoor. ’s Ochtends, rond half acht, stond ze al vrolijk klaar om van iedereen afscheid te nemen die richting stage ging. Vrijdagavond gingen de zuidenaren uit Flic en Flac richting Grand Baie, het noorden dus. De dames hadden een auto gehuurd, zo ook de jongens. Wij (de jongens) hadden afgesproken om negen uur bij de autoverhuurder. Om kwart voor tien werden we dan ook direct geholpen. Maikel startte de rit. Maikel probeerde de rit te starten. De verhuurder stond naast de auto te wachten op het moment dat we wegreden. Wegrijden, dat wat Maikel probeerde, verliep net wat anders. Starten ging prima, toen de koppeling op laten komen en het gas indrukken. Maikel, de koppeling op laten komen. Een hels kabaal verliet de motorkap. U weet wel, het geluid van het gas indrukken met de koppeling erbij. We bleven volledig stabiel op onze plek staan. De verhuurder keek wat vreemd bij ons naar binnen. Zo van: jullie weten hoe een auto werkt, toch? Na nog een paar duizend toeren gemaakt te hebben leek het ons een slim plan om de auto in z’n eerste versnelling te zetten. Dat zal hoogstwaarschijnlijk geholpen hebben, was het niet dat de handrem er nog op stond. Handrem eraf en wegrijden. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn zou je zeggen. Het geluid van gasgeven klonk weer door de straten, maar de auto ging nog steeds geen centimeter vooruit. Sterker nog we gingen achteruit. Waar Jordi, Tibbe en ik niet meer bijkwamen van het lachen, was het de verhuurder die extreem slecht weer in z’n bol had. We gaven Maikel wat tips waarna we toch de weg vooruit wisten te vinden. Het was fantastisch, beschamend en tegelijkertijd hilarisch dit mee te mogen maken. Na een poosje konden we dan toch echt de straat op samen met de 6000 toeren. De verhuurder zal deze nacht slecht slapen. De nacht erop zal ook geen leuke worden, hier kom ik straks op terug.

Zaterdagochtend, gisteren zijn we op stap geweest en vandaag gaan we met drie auto’s richting het zuiden van het eiland. Rochester Waterfalls staat op ons schema. Maikel durft het toch weer aan om achter het stuur te klimmen. Jordi ziet dit niet zo zitten. Jordi, onze Spanjaard, is moe van het stappen en houdt graag een siësta. Het liefst twee per dag, maar bij één hoor je hem niet klagen. Maikel rijdt en dat staat garant voor een schokkende, geluidsvolle rit verzekerd van wat stressmomenten. Het stuur zit rechts, en de hendel van de ruitenwisser en de lichten zijn omgedraaid. Elke keer met afslaan doet Maikel dus de ruitenwissers aan. Maikel we houden van je, het is alleen zo grappig dat ik dit mijn trouwe lezers niet wil onthouden. Wanneer iemand anders rijdt, is Maikel ervoor om alle bordjes met Reduce Speed nog even op te lezen en alle mogelijke gevaren te benadrukken. Maar hij zat dus toch achter het stuur en er werd weer creatief geschakeld en gas gegeven. Tegelijkertijd. Wat leidde tot een kapotte koppeling waardoor we niet harder dan zestig kilometer per uur de snelweg over konden. Robin nam het stuur over, die kon de zestig kilometer per uur wel handelen met een relatief laag toerental. We kwamen aan in het dorpje van de watervallen. Na wat zoeken vonden we de met lompe stenen verharde weg richting de waterval. Een Jeep met 4x4 had hier prima terrein gehad, maar wij zaten in een veel te lichte Suzuki met kapotte koppeling. Eenmaal bij de waterval bleek dat we alsnog eerder waren dan de anderen, die meer moeite hadden met het vinden van de juiste route. Door de suikerrietvelden heen hoorden we het water naar beneden vallen en werd het bijzondere ding zichtbaar. (zie de foto’s hieronder)

Een ±10 meter hoge waterval zorgde voor een constante achtergrond herrie en een koele vochtige lucht. Voor zo’n mooie bezienswaardigheid leek het me er nogal rustig. Nu is het ook zo dat veel toeristen hier op Mauritius de dag doorbrengen op hun All-inclusive saaie strandbed. Om boven op de waterval te komen, was er een mooi modderig ‘pad’ omhoog. Boven op de waterval kon je heerlijk zitten en genieten van de natuur.
Mooie rotsen, stromend water, vogels die nu ineens op ooghoogte vliegen want wij zitten hoog, en prachtige bomen. Ook op de waterval stonden bomen. We zaten rustig te kijken toen er ineens iemand naar beneden stortte zo de rivier in. Geen paniek, dit was de bedoeling. Die hoge bomen hier, daar klimmen de eilandbewoners dus in en maken zo een immens lange val de rivier in. Jort en Robin hebben deze sprong ook gemaakt. Chapeau! Het water is er blijkbaar diep genoeg voor. Het merendeel van onze groep waagt deze grote sprong echter niet, maar houdt het bij de sprong van de waterval af. Bas springt naar beneden door middel van een salto voor- en achterwaarts, hij doet het allemaal. Dit neemt niet weg dat 8 meter ineens een eitje is. Als je richting het springpunt loopt, giert de adrenaline al door je lijf. Spannend, naar beneden kijken of nee juist niet! Shit te laat.. wel gekeken en de afstand is in je hoofd al dertig keer voorbij gekomen. De tactiek is niet nadenken maar gewoon springen. Zo gezegd zo gedaan. Daar gingen we dan een vrije val richting het water. Vertrouwend op de diepte van het landingspunt. Zoef! En dan knal je in het water en voel je hoe koud het is. Erg leuk om te doen! Na een aantal uren verlieten we de stortplaats en zochten we een restaurant in de buurt.

Hier hadden we mooi uitzicht op de zee en het strand, die dankzij het felle maanlicht goed zichtbaar was. Tibbe nam ons mee naar het gras en liet ons even realiseren hoe mooi Mauritius toch is.
“Is dit het nou? Wat bedoel je nou? Kijk maar goed om je heen nu, geniet en denk over een half jaar maar eens terug aan dit moment. Is dit het nou?” Tibbe had gelijk.

Het was tijd om Kadiem naar het vliegveld te brengen en met het peloton verlieten we deze mooie plek. Robin Jordi Maikel en ik zaten vandaag in het gammele bakkie. We haalden het vliegveld niet, wat erg jammer was, want nu konden wij vieren geen afscheid van Kadiem nemen. De koppeling was zo goed als dood. We zetten de auto bij een plaatselijke garage en nemen de taxi naar Flic en Flac. Komende week maar even goed met de verhuurder praten, we hebben toch 10000 Roepie borg betaald.. Maar nu -rond het avonduur- gaat iedereen even op bed liggen om straks fit te zijn voor een biertje. We lijken net Mauritianen, want het uurtje slapen ronden we allemaal af naar een uurtje of tien de volgende ochtend.

Zondag
Die ochtend worden er genoeg boodschappen gedaan om de hele dag zorgeloos op het strand te kunnen liggen, met de honden. Tibbe, Jordi, Maikel en ik rijden met een auto van de meiden naar de autoverhuur om te bespreken hoe nu verder met de borg enzovoorts. Tibbe rijdt. Hij kijkt voor het naar rechts afslaan netjes rechts achter hem om te checken of er niks aan komt. We reden dus goed links op de weg, maar vergaten dat de auto's ons alsnog tegemoet komen rijden. Klakkeloos steken we de weg over en komt een auto ons tegemoet rijden. Gelukkig zag hij het schijnbaar aankomen en drukt hij net op tijd zijn rem in. Scheelt ons weer een ongeluk. Misschien is dat nog wel het moeilijkste aan links rijden. Het is ons nooit automatisch duidelijk naar welke kant we moeten kijken om te checken of er auto's aan komen.. De autoverhuurder was niet thuis trouwens, dus we gingen snel weer terug naar het strand.

We liggen bij een luxe hotel op het strand, waar een volleybalveldje aanwezig is. We spelen voetvolley, zes tegen zes. Na een half uurtje worden we weggestuurd door de beveiliging van het hotel. We zijn geen gasten van hen en mogen dus niet volleyballen. Helaas, er zullen wel andere gasten zijn die willen spelen? Niet dus. En het veldje is de gehele dag onbespeeld gebleven.
Gelukkig konden we ook nog gaan voetballen op het door onszelf uitgezette veld. Een paar Mauritiaanse Messi’s speelden mee.

Op het eind van de stranddag zaten we met zijn allen op een pier te kijken naar de zonsondergang, wanneer er een vissersbootje aan kwam varen. Eenmaal aan wal haalde deze een aantal enorme vissen uit zijn boot. Op de foto kun je ze zien, ze worden waarschijnlijk naar de restaurants hier gebracht. VERSE KIBBELING! VEEL VOOR WEINIG!!
De honden namen ook een kijkje bij de vissen wat ze bijna fataal is geworden. Sisha, de hond met de langere haren, elf jaar oud en zeven jaar wonend bij the Poolhouse, wordt geaaid door een mevrouw. Een man in groene soort doktersjas komt langzaam dichterbij. Hij draagt een kattenkooitje bij zich. deze zet hij neer, maakt het open en haalt er iets uit. Een dikke spuit. Hij loopt richting Sisha. Op dat moment beseffen wij wat er hier gaat gebeuren en schreeuwen naar de man. Hij hoort ons gelukkig en we lopen naar hem toe om te vragen wat er gaande is. We vertellen dat Sisha onze hond is en de nodige inentingen heeft gehad. De man breekt het zweet uit en probeert kalm te vertellen wat hij en zijn compagnon van plan waren. In het Engels: “we verdoven de hond, nemen hem mee en checken of hij gezond is. We geven hem bij ons de prikken die hij nodig heeft en dan bieden we de honden ter adoptie aan op het internet.” Een mooi verkooppraatje, maar iedereen weet dat als hij die spuit gegeven had, Sisha nooit meer vrolijk met ons uiteten had kunnen gaan. De man geeft ons de tip een halsband te kopen voor de hond, dan is het duidelijk dat het geen straathonden zijn. Komende week maar even doen dan. Heftige dingen op het strand.

Het is nu weer maandag. Ik moet mijn verhaal afronden, want er zitten mensen op dit eiland te wachten om het te lezen. Tibbe en ik zitten weer trouw in ons hokje, waar sinds vorige week nog iemand bij is komen zitten. Sachin is de naam. Sachin is fors gebouwd en heeft het snel warm. De conflicten over de airco tussen Tibbe en mij vallen in het niets. Sachin ziet de Airco graag op 16 graden staan. Tibbe liever op 26 en ik op 24. Elke keer als wij terugkomen in ons hokje zien we dat Sachin de Airco stiekem een graadje lager heeft gezet. Waarop wij hem stiekem weer wat hoger zetten. Ook Sachin is erg onverstaanbaar. Hij is eigenlijk de klusjesman van het bedrijf en meldde ons net het volgende: “Monday is always a hard day”. Met deze woorden gaan wij richting onze vierde week van het avontuur.

Tot snel!